Een zorgpunt in Europa zijn de Brexit onderhandelingen. Na een half jaar zijn de partijen het nog steeds niet eens over de voorwaarden waaronder de onderhandelingen moeten plaatsvinden. In de speech die premier Theresa May in september gaf leek zij uit op een ruime overgangsperiode. In die periode zou het Verenigd Koninkrijk toegang moeten houden tot de Europese markt.

De Europese Unie wil vooral duidelijke afspraken over de circa 60 miljard aan betalingsverplichtingen van het Verenigd Koninkrijk aan de EU. Ook wil de EU duidelijkheid over de status van haar burgers die na de Brexit in het Verenigd Koninkrijk verblijven.

Inmiddels is de inflatie in het Verenigd Koninkrijk met 3% fors boven het gewenste niveau uitgekomen. Mogelijk moet de Bank of England voor het eerst in jaren de rente verhogen. En dat kan de economische groei in de weg zitten, geen gewenste situatie voorafgaand aan de Brexit.

Frankrijk krijgt te maken met stakingen nu de hervormingen op de arbeidsmarkt doorgevoerd gaan worden. Frankrijk kent een indrukwekkende stakingsgeschiedenis en de komende periode zal de lakmoesproef voor de Franse president Macron zijn.

In Spanje speelt de situatie rond Catalonië. Een deel van de bevolking wenst onafhankelijkheid, wat voor de Spaanse regering van premier Rajoy onbespreekbaar is. Economisch is Catalonië een belangrijke deelstaat voor Spanje en deze onrust is nadelig voor de economische groei. In Italië is de onrust in de bankensector voor even naar de achtergrond verdwenen.

De kapitaalsinjectie van 16 miljard euro door de Italiaanse overheid betekende de redding voor twee relatief kleine banken. Dit heeft de angst voor het verder verzwakken van de bankensector iets verminderd, hoewel deze sector met een enorme hoeveelheid slechte leningen kampt.

De verkiezingen in Duitsland afgelopen september hebben geen verrassingen opgeleverd. De CDU/CSU van bondskanselier Angela Merkel heeft zoals verwacht de meeste stemmen gekregen en wacht nu de uitdaging een nieuwe coalitie te vormen.